Als fotografie een reis is, is de bestemming misschien een eigen stijl: de som van je ervaring die de uitstraling van je foto's definieert en laat zien hoe je de wereld ziet.

Fotografen hebben altijd veel waarde gehecht aan een visuele stijl en in een wereld met steeds meer foto's en mogelijkheden om ze gemakkelijk te delen, is een eigen stijl misschien wel belangrijker dan ooit. Maar hoe vind je die? Is er een geplaveide weg die daarnaartoe leidt, of een kaart met een uitgestippelde route?

Zelfs voor een bekroonde portretfotograaf zoals Laerke Posselt kan het lastig zijn om zich te onderscheiden. Over haar eigen werk zegt ze: “Het draait allemaal om verbinding, emotie, het gevoel van authenticiteit, vertegenwoordiging en identiteit.” Ze voegt toe: “Anderen vinden het misschien makkelijker om over mijn stijl te praten, maar voor mij komt mijn fotografie voort uit de behoefte om bepaalde gevoelens op te roepen bij anderen en uit te drukken wat ik zie en voel.”

Haar foto's zijn een krachtige mix van esthetiek en eerlijkheid. Ze zijn als een reeks spontane foto's die door een prisma van kunst zijn gemaakt. Misschien laten haar beelden wel zien dat stijl zowel om het verleden als de toekomst kan draaien.

Laerke legt uit: “Ik begon met kunstfotografie en ging toen verder met documentairefoto's. Een paar jaar lang hield ik me alleen bezig met fotojournalistiek. En nu zijn beide werelden van invloed op mijn visie en werk.”

In 2012 ontving Laerke op één dag de eerste prijs in de portretcategorie van zowel World Press Photo als Pictures of the Year international (POYi). “Vanaf dat moment werd ik erkend als portretfotograaf,” zegt ze, “en ik blijf dat genre uitdagend en lonend vinden.”

Laerke vervolgt: “Gaandeweg word ik voortdurend geïnspireerd door menselijke interactie, sociale normen, identiteit en vertegenwoordiging. Dat zie je terug in mijn werk.”

Zoals je zou verwachten van een fotograaf die zich bezighoudt met documentairefotografie en fotojournalistiek, werkt Laerke het liefst met het beschikbare licht. Ze zegt hierover: “Natuurlijk licht geeft mijn foto's en de omgeving waarin ik fotografeer een authentieke uitstraling.”

Ze legt uit: “Als ik vanuit het eigen huis of de eigen omgeving van mijn subjecten werk, krijg ik met het beschikbare licht een veel natuurlijker resultaat dan tijdens een studiosessie met grote lampen, flitsparaplu's en softboxen. Deze werkwijze stimuleert mijn visie en dwingt me op zoek te gaan naar interessant licht.”

Om dat licht te vangen, heb je de juiste apparatuur nodig. Laerke gebruikt hiervoor de camera's van Sony. De eerste keer dat ze een Sony-model gebruikte, was dat de α7R II. Ze gebruikt sinds kort de α7R III.

De kleinere, lichtere behuizing van de spiegelloze camera's van Sony passen, in tegenstelling tot DSLR's, bij de manier waarop Laerke documentairefoto's maakt. Ze legt uit dat dat voornamelijk komt doordat de camera minder intimiderend overkomt op subjecten: “De camera bedekt mijn gezicht niet, dus het subject kan mij zien in plaats van het apparaat dat tussen ons in staat. Die communicatie heeft een positief effect op de gevoelens en uitdrukkingen van het subject en dat zie je terug in de foto's.”

Als je een groot diafragma gebruikt om het beschikbare licht optimaal te benutten, heb je te maken met een beperkte scherptediepte, dus Laerke maakt veel gebruik van de continue Eye AF-modus op haar Sony-camera's.

“Het is echt een luxe dat ik erop kan rekenen dat de focus perfect wordt,” zegt ze, “zeker als ik met subjecten werk die aan het begin van een sessie zenuwachtig zijn. Dit zijn echte mensen en ze voelen zich niet altijd op hun gemak, dus soms bewegen ze een beetje, maar de α7R II houdt ze perfect scherp.”

Laerke is ook niet bang om de grenzen van de ISO op te zoeken met haar α7R II, omdat ze weet dat ze hiermee de gewenste belichting krijgt.

“Zelfs bij heel hoge ISO-waarden kan ik erop rekenen dat details in de foto niet vlekkerig worden of verloren gaan door ruis en onnatuurlijke kleuren”, zegt ze. “De beelden blijven altijd goed scherp. Zo goed zelfs dat ik soms ook hoge ISO-waarden gebruik bij lichtomstandigheden waarvoor dat eigenlijk niet nodig is. Op die manier krijg ik dat prachtige, natuurlijke korreleffect dat er op de α7R II uitziet als een filmnegatief.”
 
Kijkend naar de verschillende stadia van haar fotografische reis, gebruikt Laerke haar α7R II met een klassieke reeks portret- en documentairelenzen, waaronder de FE 90 mm f/2.8 Macro G OSS voor close-ups, de FE 85 mm f/1.4 G Master voor headshots of portretten met een stukje achtergrond, de Sonnar T* FE 55 mm f/1.8 ZA voor iets bredere shots en de Distagon T* FE 35 mm f/1.4 ZA voor foto's waarbij de omgeving een belangrijke rol speelt.
 

Laerke heeft zich net als de camera's en lenzen die ze gebruikt enorm ontwikkeld en het was het allemaal waard. Wie weet waar haar reis met de α7R III haar hierna brengt.