Een feest om naar te kijken

Dat simpele verzoek gaf fotograaf Pablo Gil een idee: wat is nu een betere manier om alles in de hamburger te laten zien dan een foto waarin de afzonderlijke bestanddelen in de lucht zweven?

Het was een vrij dramatische aanpak voor een simpele foto van een hamburger, maar in de zeer competitieve wereld van de voedselfotografie zorgt inventiviteit er wel voor dat je werk opvalt.

Wat ooit met een hamburger begon, bracht onlangs een tweede set foto's van verschillende dranken voort waarvoor dezelfde techniek is gebruikt. Pablo moest zich nu echter niet alleen bezighouden met zwevend eten, maar ook met bewegende vloeistoffen die hij zo mooi mogelijk moest vastleggen. Veel mensen denken misschien dat de vloeistoffen met de computer zijn toegevoegd, maar ze zijn echt. Ze zijn met een langdurig, bewerkelijk proces volledig met de camera vastgelegd.

"Het maken van de foto zelf is een kwestie van herhaling. We maken eerst een schets van hoe we willen dat de uiteindelijke foto eruitziet, inclusief de beweging van de vloeistof uit de ogenschijnlijk bewegende beker. Vervolgens maken we zo'n 100 tot 150 foto's waarbij we het glas verplaatsen om een hoek te vinden waarin het lijkt of het glas valt. We willen de valhoek nabootsen, dus we herhalen de val met een hoek die zo veel mogelijk overeenkomt met de uiteindelijke hoek. We herhalen het proces zo vaak als nodig is en zorgen ervoor dat de vloeistof vormen aanneemt die er zo echt mogelijk uitzien. Natuurlijk blijft het vloeistof, dus je hebt er totaal geen invloed op. We blijven de beker verplaatsen en foto's maken totdat de bewegende vloeistof en druppels er precies uitzien zoals we willen."

Pablo's foto's zijn allemaal gemaakt met een Sony α7R III. "De camera helpt me op verschillende manieren. Ik moet vaak heel veel foto's vanuit verschillende hoeken maken, dus ik heb een camera nodig die licht genoeg is om lang vast te houden. Het kantelbare scherm is ook heel handig, want zo kan ik makkelijk vanuit hoge hoeken fotograferen, waarbij ik van bovenaf op het eten kijk. Wat me als eerste aansprak aan de camera, zijn de geweldige kleuren en het dynamische bereik. Hiermee kan ik niet alleen het eten prachtig in beeld brengen, maar heb ik ook meer flexibiliteit tijdens de nabewerking."

Voor het zwevende effect hangen Pablo en zijn assistent, Monica Sanz, de voorwerpen aan een frame om ze op precies de juiste plek voor de achtergrond te krijgen.

Pablo vindt de achtergronden zo belangrijk dat hij en zijn assistent ze stuk voor stuk met de hand maken. Zo krijgt hij precies wat hij voor elke foto nodig heeft. "We gebruiken hout, stof, plastic, karton: eigenlijk alles wat we nodig hebben om de juiste achtergrond voor elke foto te maken."

Hij legt verder uit hoe belangrijk zijn uitrusting is: "Lenzen zijn belangrijk voor voedselfotografie, want je wilt natuurlijk niet dat het eten er misvormd of vertekend uitziet. Daarom gebruik ik geen groothoeklenzen. Ik gebruikte voorheen de Sony 90 mm f/2.8 macrolens. Die was jaren mijn favoriet. Sinds kort gebruik ik echter de 100 mm STF f/2.8 lens. De bokeh ziet er geweldig uit, zo natuurlijk. Dit is mijn nieuwe kindje, mijn favoriete lens!"

Hoewel je foto's nog wel kunt bijwerken tijdens de nabewerking, is het belangrijk dat het licht klopt wanneer je de foto maakt. Net als voor veel voedselfoto's is het licht in de fotoserie van zwevend eten heel eenvoudig gehouden. Pablo heeft een grote softbox gebruikt voor zacht, natuurlijk licht, en met een reflector aan de andere kant zijn sommige schaduwen zachter gemaakt.

De combinatie van licht, drama, achtergrond en kleur heeft een reeks foto's opgeleverd die je zou willen opeten, of in dit geval, opdrinken.