Sportfotograaf Giovanni Auletta heeft de afgelopen twintig jaar de hele wereld over gereisd en bijna alle soorten sportevenementen vastgelegd. Hij is gespecialiseerd in skiën en wielrennen. Als gevolg van de lockdowns in verband met de coronacrisis, die sporten over de hele wereld vrijwel hebben stilgelegd, was het volgens Giovanni onmogelijk om in deze disciplines te blijven werken.
Auletta vertelt: “Ik heb de eerste week van de lockdown vakantie gehouden en in de tweede week heb ik mijn camera's schoongemaakt en de instellingen aangepast. In de derde week ging ik vroeg in de ochtend op pad om mijn verlaten stad te fotograferen en zonder dat ik het besefte, begon ik eigenlijk weer met werken.”
Nu hij zijn gebruikelijke subjecten niet kon fotograferen, zetten de geldende beperkingen Giovanni ertoe aan om op zoek te gaan naar nieuwe inspiratie. Hij koos voor een subject met een geschiedenis vol veerkracht en aanpassingsvermogen. “Ik zocht naar iets met een sterke identiteit en een verhaal, dus ik koos ervoor om de gymnasten van S.D.G FORZA E CORAGGIO te volgen”, legt hij uit. “Deze sportvereniging werd opgericht in 1870 en was de allereerste in Milaan. Het heeft twee wereldoorlogen overleefd en kent dus het belang van aanpassingsvermogen en veerkracht.”
Giovanni besloot geen individuele personen te fotograferen, maar juist teams die weer samenkwamen na de lockdown. Hij koos voor het team van ritmisch gymnasten en zegt hierover: “Ik wilde een sport uitlichten die normaal gesproken maar weinig aandacht krijgt, maar die met net zo veel toewijding en passie wordt uitgevoerd als andere, bekendere sporten.”
Hoewel Giovanni eerder gymnasten had gefotografeerd, had hij het nog nooit op zo'n intieme manier gedaan. En er zijn natuurlijk veel verschillen met de skiërs die hij normaal gesproken fotografeert. “Ten eerste is gymnastiek een binnensport, dus er is veel minder licht, maar er zijn ook fysieke verschillen”, legt hij uit. “Bij skiën zijn de afstanden bijvoorbeeld veel groter en de timing veel preciezer. Als je skiërs fotografeert, ben je gefocust op dat ene shot, maar bij dit project had ik geen haast. Ik kon van plek veranderen en de juiste hoek kiezen voor elke sporter, en ik kon aanpassingen maken op basis van de locatie en het licht.”
Het instrument van een fotograaf moet ook over aanpassingsvermogen beschikken. Als gebruiker van Sony’s bekende Alpha 9-modellen weet Giovanni dat zijn camera hem de nodige flexibiliteit biedt. Hij legt uit: “Het maakt niet uit of ik binnen of buiten fotografeer. Als je actiefoto's maakt, moet de sluitertijd vaak erg snel zijn. In de sportzaal waren grote ramen, maar er was toch nog weinig licht, dus dit was een goede plek om mijn apparatuur te testen. De Alpha 9 II heeft de test zoals altijd glansrijk doorstaan. Ik kon heel hoge ISO-waarden gebruiken zonder kwaliteitsverlies en kon daardoor de auto-ISO-modus gebruiken voor de juiste lichtinstellingen. Op zo'n plek met wisselend licht is dat echt een uitkomst.”
Ook andere functies van de Alpha 9 II droegen bij aan Giovanni’s intieme reeks foto's. “Ik kan niet meer zonder de realtime eye-autofocus van mijn Sony”, bekent hij. “Die werkt uitstekend. De camera stelt scherp op dat wat ik nodig heb, zodat ik me ondertussen op andere onderdelen van het shot kan concentreren. Deze functie werkt zelfs bij sterk tegenlicht en als er andere elementen voorbijkomen, zoals de linten van de gymnasten. De autofocus raakt nooit in de war.”
Ook de elektronische zoeker van de Alpha 9 II was essentieel: “Het subject gaat voortdurend van het licht naar de schaduw, maar de camera kan het allemaal aan. De belichtingsinstellingen worden automatisch aangepast aan de lichtomstandigheden op de locatie. En dankzij de stille sluiter kan ik heel discreet met de sporters werken. Het is net alsof ik er niet ben”, voegt hij toe.
Over fotograferen met 20 frames per seconde zei Giovanni: “Het is altijd belangrijk om de sport te kennen die je fotografeert, zodat je kunt anticiperen op de bewegingen. In dit geval had ik veel baat bij de burstmodus van de Alpha 9 II, met 20 frames per seconde, aangezien ik niet gespecialiseerd ben in gymnastiek. Hierdoor kon ik altijd het perfecte shot kiezen.”
Giovanni gebruikte de 24-105 mm f/4 G OSS-lens voor groothoekopnamen, maar verder vooral zijn trouwe 70-200 mm f/2.8 GM OSS-lens. Hij zegt hierover: “Hiermee kon ik op de juiste afstand van de sporters staan. Niet te ver weg, maar ook niet zo dichtbij dat ik ze stoorde.” Dankzij het diafragma van f/2.8 kon hij een geringe scherptediepte gebruiken om zijn subjecten uit te lichten in de donkere sportzaal. Hij legt uit: “Bij veel van de foto's wilde ik de focus op de bewegingen van de sporters leggen, dus ik heb het maximale diafragma gebruikt en de vormen en posities van hun lichaam laten afsteken tegen de omgeving.”
Giovanni zegt tot slot: “Dit werk heeft me geleerd dat je nooit stopt met leren, niet alleen vanuit technisch oogpunt, maar ook wat het menselijke aspect betreft. Als fotograaf moet je net als een sporter actief blijven, zowel fysiek als mentaal, en een groot deel hiervan bestaat uit leren en aanpassen. Ik mis de bergen en kan niet wachten tot de winter weer begint, maar ik heb geleerd dat gymnastiek een sport met enorm veel passie en liefde is. En die draag ik nu ook in mijn hart.”
